می نویسم، نوشتم جایز نیست...

یه حسی دارم انگار که بعد از یه دو سه سالیه که دوباره دارم می نویسم، ولی فقط یه ماهه تقریبا که ننوشتم. حس خوبی میده بهم، مثل اینکه دوری و دوستی برای نوشتن هم به آدم حس خوبی میده کلا. مشکل بزرگی که دارم با خودم اینه که وقتی لج می کنم شروع می کنم میزنم زیر همه قولای خودم. سیگار نکشیدن، نوشتن وبلاگ، گوش ندادن آهنگ سلام آخرو... مثل اینکه ما آدما اکثرمون، یا نمیدونم شاید همه آدمای مثل من یه رگ مازوخیسماتیک تو بدنمون داریم که وقتایی که شاکی می شیم از عالم و آدم میزنه بیرون و اولین کسی که انتخاب میکنیم تا هر چی دلمون پره رو سرش خالی کنیم خودمونیم. فکر نکنم چیز خوبی باشه کلا، ولی فک کنم بهتر از سادیسمه یحتمل. چرا به بقیه کُخ بریزم؟ خوب سر خودم خالی می کنم.

سارا، یکی از دوستای صمیمی من، از آمریکا اومده. دلم خیلی براش تنگ شده بود. همین جا هم بهش خوش آمد میگم. ان شاءالله بتونه بدون هیچ مشکلی برای ادامه تحصیلش برگرده و مثل همیشه شاد و سبز باشه.

به 22 خرداد نزدیک میشیم، دعا میکنیم همه مون، بلکه...

از زمانایی که در مورد آدمای نزدیک خودم خیلی خوب فکر نمی کنم بدم میاد، حتی زمانایی که منو آزار میدن با خیلی کاراشون؛ وقتی یه کم در موردشون بد فکر می کنم و شاکی میشم از دستشون، اعصابم از شاکی بودنم در موردشون خیلی میریزه به هم.

همیشه یه دعایی میکردم برای خودم، اونم این بود که همیشه آدمایی که دلم براشون تنگ میشه، لا اقل به فکر من باشن یه زمانایی، دلشون هم اگه تنگ نشد، نشد. به قولی اگه براشون می میرم، برام تب بکنن حداقل. می ترسم از زمانایی که این حسو نداشته باشم در مورد کسی! حالا هر کی میخواد، باشه...

خدا با ماست

محمدرضا علیقلی - خیلی دور خیلی نزدیک