اندر احوالات یک جمعه بارانی...

جمعه اس. هوا بارونیه و تقریبا میشه گفت اینکه مشتری ای بخواد بیاد کافی نت تو این هوا و به علافی هاش برسه یا حتی اینکه کار مهمشو انجام بده، خیلی غیر ممکن میزنه.

میرسم کافی نت، طبق معمول هیچ کی تو اون مهرازی نیست که درو رو من باز کنه تا من کارت بکشم که ساعت ورودم ثبت بشه. تشکر میکنیم از آقای "ب" عزیز (به قول مطبوعات) به خاطر این همت مضاعفشون.

اولین مشتری میاد کافی نت، کارش خیلی جذابه، میگه میخوام تاریخ تولد میلادیمو در بیارین، از این بگذریم که حتی حوصله نداشت تو یه تقویم نگاه کنه اینو، حتی حاضر نبود که تاریخی که گفتم رو بنویسه رو کاغذ، منم بهش پرینت دادم.

دیروز در مورد وبلاگم با یکی داشتم صحبت میکردم، حرفای حالبی بهم زد، می دونم که منتقد خوبی برای وبلاگمه! اول گفتش که ای کاش اولین پستت رو جدی می نوشتی و سلام علیک و اینا نمی کردی، منم بهش گفتم که اگه اونو نمی نوشتم، هیچ وقت دیگه حوصله پست گذاشتن نداشتم. دومین حرفی که زد این بود که نذار این وبلاگ مثل وبلاگ قبلیت سیاه باشه و غم انگیز و اینا، حرفش خوب بود. اون وبلاگ مال زمان تینیج بازی و این بند و بساطای من و صالح بود، درسته که بعدها هم من و هم صالح خیلی متنهای قشنگی توش نوشتیم، ولی بیشترش غم انگیز بودن. اون وبلاگم برام شده یه الگوی خوبی از گذشته، اتفاقای خوب و بد گذشته رو به یادم میارن، همون هدفی که میخوام با وبلاگ نوشت نداشته باشم.

حالا بگذریم، عکس وبلاگ که همین امروز گذاشته شده، برای رد کردن هر گونه نظریه در مورد سیاه و غم بودن این وبلاگه و تا موقعی که یه پست از لپ تاپ خودم آپ کنم، به صورت موقتی باقی می مونه. عکس این پست رو هم فعلا برای دلخوشی گذاشتم، دلیل دیگه ای نداره، البته عکس العمل علی مطبوعات به این عکس کاملا برام قابل پیش بینیه!

مشتری های دیگه هم کم کم دارن میان، دانش آموزای آموزشگاه پایین که اومدن و به در بسته خوردن، و مشتری بعدی که فک کنم خیلی ها هم بشناسنش... آقای شیره! چه شود امروز پس...

Lady Antebellum - Need you now